Τίποτε, δεν μπορεί να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο και την οργή όσων δοκιμάστηκαν από τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Χώρα μας.
Οι πυρκαγιές προερχόμενες είτε από ανθρώπινο λάθος είτε από δόλο είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από ολιγωρία και παραλείψεις είτε από οποιονδήποτε άλλο λόγο είναι η μάστιγα που «σκοτώνει» τους φυσικούς πόρους της Χώρας μας και την πλήττει διαρκώς οικονομικά και την αλλοιώνει.
Η Πολιτεία, είναι δεδομένο ότι λαμβάνει συνεχώς πρόσκαιρα μέτρα μετά όμως από κάθε τέτοια καταστροφή. Έρχεται απλά να απαλύνει τα αυτιά των πολιτών για να αντιμετωπίσει τις ίδιες της τις κραυγαλέες αδυναμίες.
Από τις εκτεταμένες καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 και τον όλεθρο που ζήσαμε στο Μάτι Αττικής το 2018, όπου η Χώρα παρέλυσε και η Πολιτεία δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί, τίποτα δεν μας έμεινε ως μάθημα.
Η αντιπυρική προστασία και πρόληψη, που σχεδιάζεται από την περίφημη Πολιτική Προστασία σε κεντρικό επίπεδο και υλοποιείται κυρίως από τους Δήμους, μένει μόνον στην δημιουργία «αγροτικών δρόμων» ή τον καθαρισμό ρεμάτων και οδών πρόσβασης ιδιωτικών περιουσιών.
Ο ΔΕΔΔΗΕ που έχει αναλάβει την ηλεκτροδότηση της χώρας, έχει ξεμείνει από ανθρώπους που να επιτηρούν το μεγάλο ηλεκτρικό δίκτυο της χώρας και έχει επαναπαυθεί στους καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές, που ξέρουν να κόβουν το απλήρωτο ρεύμα των νοικοκυριών ασκώντας μικροπολιτική «Μαυρογιαλούρου», αφήνοντας τους εναερίτες μόνους να «κάνουν ό,τι μπορούν».
Η Πολιτική Προστασία, που δείχνει ότι την απασχολεί κυρίως η πανδημία από τον Covid19, θεωρεί επιτυχία της ότι δεν θρηνήσαμε θύματα. Για το ξεκλήρισμα οικογενειών, την παράδοση στις φλόγες σπιτιών, την ισοπέδωση κάθε δασικού πνεύμονα και ανικανότητα για άμεσες αναδασώσεις ή δημιουργία τεχνιτών δασών ούτε λόγος.
Η Χώρα κάθε φορά χάνεται όμως. Βουλιάζει όλο και πιο πολύ και καταστρέφεται. Δεν χρειάζεται κάθε φορά να επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια. Και κουράζει και τείνει να δημιουργήσει ένα πολύ κακό φαινόμενο στην συνείδηση των πολιτών, να θεωρούν δεδομένα όλα αυτά και ότι τίποτα δεν αλλάζει.
Η σημερινή Κυβέρνηση, έχοντας εισπράξει όλη την δυσφορία ανάμεσα σε εμβολιασμένους –ανεμβολίαστους, χρηματικά «δωράκια», κυρώσεις, πρόστιμα, καταναγκασμούς, υποχρεωτικότητες, παιδεία, εξωτερική πολιτική, οικονομία, βιομηχανία, εξαγωγές, τουρισμός, δείχνει ότι ήδη παραπαίει στις συνείδηση μεγάλου μέρους των πολιτών που σκέφτονται χωρίς κομματικές παρωπίδες, κυρίως όμως ότι δεν αποτελεί λύση για τον τόπο. Το «μη χείρον, βέλτιστον» σε σχέση με τους ταγούς των 15μελών μαθητικών συμβουλίων του χθές, δεν αποτελεί πανάκεια ούτε όμως και παροχή ανοχής για τους πολίτες.
Η αλλαγή νοοτροπίας του ιδίου του «ευθυνο-ανεύθυνου» και «αρμοδιο-αναρμόδιου» Κράτους είναι επιβεβλημένη, αλλά αυτό απαιτεί ΗΓΕΤΗ και σίγουρα τέτοια χαρακτηριστικά ανδρών σήμερα λείπουν από όλο το υπαρκτό πολιτικό φάσμα.
Με εκτίμηση
Ιωάννης Κούρτης
