Κοινωνία ώρα μηδέν.
Ότι και να γίνει πάντοτε φταίει κάποιος άλλος.
Μα τι κουσούρι είναι κι αυτό που έχουμε σαν λαός, ποτέ να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας! Ούτε ατομικές, ούτε συλλογικές.
Ποτέ δεν φταίμε εμείς, ποτέ δεν φταίει η φάρα μας, ποτέ δεν φταίει η ομάδα μας, ποτέ δεν φταίει το κόμμα μας, ποτέ δεν φταίει τίποτε δικό μας, τίποτε στο οποίο εμείς ανήκουμε ή είμαστε. Πάντοτε το φταίξιμο είναι στον «απέναντι», στον άλλο, στον αντίπαλο, σε οποιονδήποτε βρε αδελφέ, αλλά όχι – ποτέ – σ’ εμάς.
Α ρε Λουκιανέ, εσύ μια χαρά τα είπες.
«Τι θα πει δε φταίμε εμείς, τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι,
τι θα πει πως φταίνε αυτοί, τι θα πει ρε σεις τι θα πει;».
Εσύ, ο πάντα καλύτερος από τον άλλο, με την άποψη που έχει εμποτίσει το μυαλό σου για την μοναδικότητα σου, για την ιδιαίτερη ευφυΐα σου, για τις ικανότητες σου, η οποία συνοψίζεται στη φράση «δώσε μου εμένα για μια μέρα την εξουσία και θα δεις πως λύνονται όλα», πώς να δεχτείς ότι έχεις μερίδιο ευθύνης για ότι συμβαίνει;
Ας είχες το μυαλό σου ανοιχτό να δεις την ουσία των πραγμάτων, το νόημα πίσω από τις λέξεις, τις διαμορφώσεις κατά πως βολεύουν και να μην βαυκαλίζεσαι πως σε αφήνουν να αποφασίζεις.
Κι έρχεσαι μετά να πεις πως οι άλλοι έφταιγαν, οι άλλοι τα έκαναν χάλια.
Δεν διαφωνώ, όμως εσύ που ήσουν όταν έπρεπε να είχες σκεφτεί, να είχες δει, να είχες καταλάβει, να είχες μάθει για να μην τους δώσεις το ελεύθερο να δράσουν;
Τώρα φταίει ο έτσι, φταίει ο αλλιώς, φταίει εκείνος, φταίει ο άλλος.
«Τι θα πει μας τα ‘παν αλλιώς, τι θα πει τα φάγαν οι άλλοι,
Από το στενό πλαίσιο του μικρόκοσμου σου, έως τη διευρυμένη εικόνα μιας γενικευμένης κατάστασης, τα πράγματα διαμορφώνονται κατά πως βολεύει τους εκάστοτε που έχουν τη δύναμη.
Μία δύναμη που εκπορεύεται από εσένα, καθώς εσύ βάζεις πλάτη για να την έχουν και αυτό είναι και το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης σου.
Πάντοτε το πολιτικό μας ρίζικο ήταν το ίδιο. Έτσι για να ανατρέξουμε και στο παρελθόν και να θυμηθούμε τη δημόσια εκφρασμένη απορία του Χαρίλαου Τρικούπη «Τις πταίει;». Από τότε είχε τεθεί το ερώτημα. Μόνο που απαντήσεις ακόμα δεν δόθηκαν, αφού κανείς ουδέποτε δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη.
Συμπεριφορές λάθος, ενέργειες λάθος, αποφάσεις λάθος, διαχείριση λάθος.
Αλλά απούσα και η προσωπική ευθύνη.
Φταίει η κακιά στιγμή, φταίει η λάθος εκτίμηση, φταίει το σύμπαν που συνωμότησε εναντίον σου, φταίει η μοίρα, φταίνε τα πάντα εκτός από σένα. Μα πάνω από όλα φταίνε οι άλλοι.
Μία Πολιτεία που ανέχεται συντηρεί και επιβραβεύει τους μέτριους, άχρηστους, και τούς διεφθαρμένους στην Πολιτική Εξουσία δεν φταίνε οι άλλοι παρά μόνο εμείς.
Το μόνο σίγουρο πώς υπάρχουν λαμπρές και λιγοστές εξαιρέσεις.
Έτσι έχουμε μάθει να πορευόμαστε.
Πάντα να φταίνε οι άλλοι.
Αμ δε. Τελικά δεν στα ‘πανε καλά. Φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ, φταίει κι αυτός, φταίνε κι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής».
Κάποτε είχαμε το “θάρρος” καί την “λεβεντιά” να λέμε “Εκανα Λάθος”
Σήμερα λέμε “Αυτός φταίει”
Για το λόγο αυτό ας προσπαθήσουμε να είμαστε πάντα ο “Εαυτός” μας καί όχι “Δήθεν” κάποιος “Αλλος” γιατί σήμερα για όλα τά στραβά πάντα ο “Άλλος” φταίει…
Η ψήφος είναι πιό δυνατή από την σφαίρα.
Με τη σφαίρα μπορείς να σκοτώσεις τον εχθρό σού.
Με την ψήφο μπορείς να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σού.
Αβραάμ Λίνκολν
ΥΓ: <<Δεν φταίω εγώ –
Η φαντασία μου τα φταίει>>
