Σήμερα είναι η Χριστίνα..
Αύριο ποιά;;;
Υπάρχει κάτι βαθιά υποκριτικό στην ελληνική κοινωνία που πιστεύει ότι η ιδιότητα, η οικονομική κατάσταση και η διασημότητα σε προστατεύουν από την έμφυλη βία
Η βία κατά των γυναικών δεν καταλαβαίνει από ιδιότητες, μορφωτικό επίπεδο, βαθμό διασημότητας.
Δεν καταλαβαίνει από κοινωνικό στρώμα, μορφωτικό επίπεδο, βαθμό οικονομικής ανεξαρτησίας.
Καταλαβαίνει μόνο από φύλο. Θα σε δείρουν, επειδή είσαι γυναίκα.
Είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς και απερίγραπτα δύσκολο για εσένα να βγάλεις άκρη.
Να τιμωρηθεί αυτός που το έκανε, να αποδείξεις το τι συνέβη και κυρίως -το πιο τραγικό- να αποδείξεις ότι δεν προκάλεσες, δεν ερέθισες τον κακοποιητή να σηκώσει το χέρι του.
Αυτό που λέει η Χριστίνα όμως, στη δική της ανάρτηση και στά λόγια τής είναι το πιο σοκαριστικό και αυτό που ανταποκρίνεται απολύτως στην πραγματικότητα.
Είναι βαθιά υποκριτική η στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα περιστατικά κακοποίησης. Μετά από τόσες πολύκροτες υποθέσεις κακοποίησης, βιασμών, γυναικοκτονιών, ο κόσμος περνάει από το σοκ στην απάθεια με 0/100.
Ναι μεν σοκάρεται, μουρμουρίζει, συζητάει, γράφει έξαλλα status στο FB στοTwitter, αλλά επί της ουσίας αυτό που συμβαίνει είναι δολοφονικά αναμενόμενο: μέχρι το βράδυ η υπόθεση θα ξεχαστεί, ο καθένας θα κλείσει την πόρτα του και το πρωί θα περιμένουμε το επόμενο, το πιο σοκαριστικό, το πιο τρομακτικό.
Επίσης, εκείνο που σχεδόν πάντα δεν γίνεται κατανοητό, είναι το θάρρος που απαιτείται για να μιλήσεις ανοιχτά για κάτι τέτοιο.
Η δύναμη του να το κάνεις λέξεις και να αποκαλύψεις τι συνέβη.
Βλέπετε, οι κοινωνίες ακόμη και σήμερα -όσο κι αν φαίνεται τρελό- είναι ότι δεν αισθάνονται επακριβώς αυτά τα παιχνίδια εξουσίας. Δεν κατανοούν πώς μπορεί να φάει ξύλο μία Γυναίκα μία μάνα μία επαγγελματίας, μία ηθοποιός, ακόμη και σήμερα θεωρούν την ιδιότητα κάτι σαν αόρατη προστασία.
Αλλά δεν είναι έτσι.
Όσο δεν αυστηροποιείται το νομικό πλαίσιο για τέτοιου είδους επιθέσεις, τόσο καθίσταται επιδημική η συχνότητα της εμφάνισής του.
Όσο το να σηκώσει κάποιος το χέρι του, είναι μια υπόθεση που θα λάβει τέλος με δικαστήρια εξπρές, αναστολές και αστείους περιορισμούς, τόσο το χέρι θα κατεβαίνει σε σώματα, κεφάλια και πρόσωπα, μέχρι να προσγειωθεί στο δικό μας.
Η Χριστίνα απλώς τυχαίνει να γνωρίζει τον τρόπο αντίστασης, την άμεση καταγγελία, τη λεξικοποίηση της βίας.
Για κάθε Χριστίνα που κατονομάζει ανοιχτά αυτό που τής συνέβη, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες που τρέμουν ακόμα και να υπονοήσουν ότι υποφέρουν.
Για κάθε Χριστίνα που απλώς συναντήθηκαν μια φορά με τη βία, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες που ζουν το ίδιο μαρτύριο, σε καθημερινή βάση, για χρόνια, χωρίς να τολμούν να ψελλίσουν λέξη, μέχρι το τέλος. Και το τέλος συνήθως είναι το φυσικό τέλος, αυτό που χρειάζεται την υπογραφή ιατροδικαστή για να πιστοποιηθεί και να αρχειοθετηθεί.
Δεν μας προστατεύει ούτε η ιδιότητα, ούτε τα χρήματα, ούτε η κοινωνική θέση.
Εκείνο που πρέπει να μας προστατεύσει είναι ο Νόμος.
Ο Νόμος και η επανεκκίνηση σε ό,τι γνωρίζαμε για την έμφυλη βία.
Ο Νόμος και η συλλογική επανεκπαίδευση που θα μας στείλει σε έναν τόπο που όποιος σηκώνει το χέρι του αντιμετωπίζει σοβαρές συνέπειες που δεν ξεπληρώνονται με φθηνές εγγυήσεις και περί μεταμέλειας δηλώσεις.
Ας το δούμε τώρα που μετράμε 3-4 υποθέσεις κακοποίησης τη μέρα (όσες γίνονται γνωστές, δηλαδή) και περίπου 1 με 2 γυναικοκτονίες τον μήνα.
Φτάνει πιά ….
Την Γυναίκα να την προστατεύεις σαν να είναι κόρη σου.
Να την αγαπάς σαν να είναι σύντροφος σού.
Να την σέβεσαι σαν να είναι μάνα σου.
Να την Αγαπάς γιατί είσαι Άντρας και όχι Αρσενικό.
Καί τώρα εσένα ρεζίλι τού είδους θέλεις να σε αποκαλούμε και Άντρα ;;;
Τραγικός είσαι Ρε…
